سالهاست عباس جمشیدی‌فر می‌شناسیم؛ از نقش‌های بسیار کوچک تا نقش‌های محوری و مکمل در سریال های کمدی. او در هر موقعیتی خود را اثبات کرده و توانسته مختصات نقش را به شکل ویژه ای تصویرگری کند؛ به گونه ای که برخی از شخصیت هایی که او بازی کرده است به شکل مجزا از اثر در ناخودآگاه مخاطب نقش بسته است. او در سالهای اخیر در نقش‌های چالش برانگیزی حضور پیدا کرده است و پتانسیل بالای خود را در نقش های غیر کمدی نیز نشان داده است. حضور جمشیدی‌فر در «داریوش» یکی از نقطه عطف‌های مهم کارنامه هنری اوست. نقشی پر از تضادهای حسی چالش برانگیز. کاظم با بازی جمشیدی‌فر شخصیتی تو سری خور است که اعتماد به نفسش سرکوب شده و ترس همه زندگی او را فرا گرفته است.تلاش های کاظم برای فرار از ترس‌هاش مدام با شکست مواجه می‌شود اما او همچنان سعی می‌کند از این ترس‌ها فاصله بگیرد. همه این ها از کاظم یک شخصیت شیرین و سمپات می‌سازد که بیننده را با خود همراه کرده است. شناسنامه شخصیت در جیب جمشیدی‌فر است و او به درستی می‌تواند حس‌ تنهایی و انزوای این شخصیت را به نمایش بگذارد و در عین حال رسم رفاقت را با بضاعتی که دارد به جا بیاورد. شاید قرار است در قسمت‌های بعدی سریال «داریوش» شاهد شگفتانه‌هایی از کاظم باشیم و همه این ها آرامش پیش از طوفان است