این دعا یکی از ادعیه مشهور شیعی است که از امام حسین(ع) در روز عاشورا نقل شده و ریشه آن به حضرت فاطمه زهرا(س)، پیامبر(ص) و جبرئیل می‌رسد. دعایی کوتاه اما پرمحتوا برای توسل به قرآن و سوره یس، که اغلب برای رفع مشکلات بزرگ و حوائج مهم خوانده می‌شود. آغاز آن با "بحق یس والقرآن الحکیم" است و به صفات خداوند مانند قادر بودن بر حوائج و آگاهی از اسرار اشاره دارد. این دعا نمادی از توکل کامل به خدا در لحظات سخت است و در منابع مانند مفاتیح الجنان ذکر شده. بسیاری آن را برای گشایش کارها و دفع بلا تکرار می‌کنند، زیرا مستقیماً از صحنه کربلا روایت شده و ارزش تاریخی و معنوی بالایی دارد.