هوالمطلوب
آبادانه آبادانه
مو به قربونش برم شهر دلیرانه
اینجا آبودان اینجا ایران ما هنوز امیدواریم نغمه ی سازمون بلنده رو لبامون لبخنده همو دوست داریم
اصلا مگه میشه غیر از این بود و بودن رو زندگی کرد؟
رفقای آبادانی ممنون که با همه ی ضعفام منو تو آغوش گرمتون قبول کردین
اصلا مگه آدمیزاد پناهی جز آغوش داره مگه سرشتی جز لبخند داره زخم نزنیم زخم روی زخم نزاریم لکه ها رو ازش برداریم میشه رحم با رحم و مروت و رفاقت تو چشمای هم نگاه کنیم و لبخند بزنیم
پ.ن: شنبه تون به همین زیبایی هفته تون به همین خوش ریتمی
