اونایی که تو لحظه های سخت مون غایبن….
باید تا ابد غایب باقی بمونن…. هر روز برای خودت تکرار کن….!
وقتی به اندازه کافی این و به خودت گفتی خواهی دید که هیچکس، تاکید میکنم هیچکس کنارت نیست…. خودتی و خودت….
حالا به بلوغ نزدیک تر میشی…
دیگه از کسی انتظار همراهی، توقع کمک، همدردی یا حتی گوش کردن و نداری…
اگه کسی کنارت موند معرفت خودشه و براش جبران کن اما دیگه از توقع داشتن می بٌری و سعی می کنی روی پای خودت وایسی…
یه اتفاق جالب دیگه هم می افته….
دیگه میدونی هیچکسی جز خودت رو نداری…
حالا اگه بخوای به کسی محبت کنی واقعیه بدون انتظار بازگشت و جبران …
بدون چرتکه انداختن…
الانه که تکلیفت با خودت و زندگیت و آدمهای دور و برت معلوم میشه…
هیچکسی وجود نداره و هیچ برگشتی در کار نیست؛ حالا اگه دوست داری به کسی محبت کن…..
به نظرم این یکی از ویژگی های پختگی و بلوغه….
اما آدم هایی که براشون معرفت و زمان و عشق گذاشتی اگه زخم هات رو دیدن و بی تفاوت بودن دارن درس بزرگی که بالا گفتم رو بهت میدن….
تو هیچکسی و جز خودت نداری….
اول کمک و یاور و عاشق خودت باش و بعد ناخودآگاه از استغنا و بدون توقع جبران به دیگران هم می بخشی…. . .
یاد بگیر زیاد خودت و خرج بقیه نکنی وقتی قراره سختی ها رو تنهایی بگذرونی….
