توی،امریکا چیزایی دارم میبینم که بعد مدت ها به ایرونی بودنم باز،دارم میبالم ،تا اینجای،سفر من از،ایرانیای مقیم امریکا جز،مهر و محبت و مهمون نوازی ندیدم، نمیدونم چرا بعضی هامون انقدر عجیب و سریع قضاوت میکنیم و قبلش از ایران کلی چیزای متناقض شنیده بودم ...
اما من اینجا آدمایی رو دیدم که نه تنها هوای من بلکه هوای هر تازه واردی رو که حس کنن غریبه دارن،ادمایی که از حال هم بی خبر نیستن باهم گروه هایی رو دارن که اگر مشکلی برای یک تازه وارد پیش میاد سعی میکنن باهم حلش کنن، ادمایی که با وجود تفاوت های فکری بلز،بهم احترام میگذارن نمیدونم من که تا اینجاش جز خوبی و لطف چیزی ندیدم ، و البته کلی آدم پر دستاورد و موفق که سال ها تلاش کردن و نسل بعدی خوب و نازنینی رو با حفظ معرفت ها و فرهنگ ایرانی تربیت کردن یا ادم هایی که سخت دارن کار میکنن تا پول بلیت سالی دو سالی یک بار ایران رفتن برای دیدن مادر پدر پیرشون رو کنار بگذارن، دنیای عجیبیه این ینگه دنیایی که تو هر گوشه اش یک هم وطن رو با کلمات زیبای زبان فارسی پیدا میکنی که جنس لبخندش سخت آشنا و متفاوته ...
پی نوشت :پسر دوست من هنوز کامل فارسی رو حرف تمیزنه امروز،عروب دلم گرفته بود ،حرف بابا بود و اشکام ریخت این بچه نگران اومد و به زبان انگلیسی کلی منو دلگرم کرد و بعدم خندوند و گفت تو خونه ما دیگه چشماتو اشکی نبینم ...
و این معرفت حاصل تربیت اصیل ایرونیه که مهر خودش رو رو دل نسل چندم ک چندم مهاجر اینجا گداشته حتی اگر هنوز فارسی رو کامل بلد نباشن قلب این بچه ها ایرونیه....
ابگوشت هم کار بهناز جون شریفی میزبان گل ماست..
