یه روزایی خودمو مرور می‌کنم… اون روزایی که پر از استرس و التهابم… همش به کارهای نیمه‌کاره فکر می‌کنم… کارهای روزمره رو نصفه انجام می‌دم… چراغ‌ها رو روشن می‌ذارم… تمرکز ندارم… پنج دقیقه کار می‌کنم، یهو تلفن رو برمی‌دارم، چند دقیقه مشغولش می‌شم… اون روزا… . تماشام می‌کنی… من به خودم میام… و نگاهت حرفی را برای صدمین بار تکرار می‌کنه… «هیچ چیزی اساساً انقدر جدی نیست» . من در تو، سکوت، عمق، معرفت و درایت‌هایی دیدم که شبیه به این روزگاران نیست… تولدت مبارک عزیز من