تعریف از خود نباشه… تولدم مبارک … ۳۷ سالگی!!!
امسال برام عجیب گذشت، توی باور به بودن و خودم و ناباوری…
من هنوزم همونم کمی خسته تر شاید اما واقعی تر و عمیق تر و آروم تر…
۳۶ سالگی برای من یه درس بزرگ داشت، اونم اینکه هیچ چیز توی این دنیا قطعی نیست جز خودِ بودن ما…
و برای من که خانواده م بزرگتر شد هیچ چیز با اهمیت تر از خانواده نیست و هیچ چیزی رو با ارزش تر از لحظاتی که باهاشون میگذرونم حس نمیکنم…
فکر میکنم که نباید لحظه ای رو از بودن باهاشون از دست بدم…
منِ دریا خلاصه میشم در تمامِ خانواده م… پویان… که پناهِ منه… رفیق و سنگ صبورم…
دایار و دیان و رایان.قلبِ منین شماها…
وجودم به وجودتون بنده
مامان بابام و خواهرم، تمام وجود و بود و نبودمین.خون تو رگهام
گیتی جون و آوا… سنگ صبور و رفیق و مرهم و محرم زندگیمین
دلم میخواد همتونو انقدر محکم بغل کنم که بشین بخشی از من و تا ابد تو وجودم بمونین…
امسال رو بیشتر از پارسال دوست دارم چون تعدادمون بیشتره… چون قدرِ آدم های زندگیم رو بیشتر از قبل میدونم…
چون میدونم اسمش خانواده ست اما معنیش بیشتر و عمیق تره و فقط عشقه… عشق واقعی… خدا رو شکر بابت وجود تک تکتون… بازم تولدم مبارک و ماچ به همتون…
